Shembjet, degradimi, tjetersimi dhe harresa ndaj objekteve të trashigimisë kulturore dhe monumenteve po e kthejnë Shkodrën një qytet pa identitet, për fat të keq duke i ngjarë kryeqytetit shqiptar, aty ku gjurmët e të shkuarës janë zhdukur me shpejtësinë e erës. Rasti i fundit i Kafes së Madhe, i cili hapi një debat të gjërë, është ndoshta dëshmia më e mirë sesi shteti nuk egziston për të tilla objekte të rëndësisë së veçantë që gëzojnë status prej vetë këtij të fundit.
Ajo u la deri në pikën kur zgjidhja për ta kthyer në identitet, ishte shembja e mbi 90% të ndërteses, për ta rindërtuar nga e para duke ruajtur vetëm fasadën. Në këtë pikë duhet thënë fatmirësisht ajo nuk u tjetërsua për të mbirë një objekt tjetër siç ka ndodhur me shumë raste të ngjashme, ku mbi banesa të vjetra apo monumente kanë lulëzuar pallate e godina shumëkateshe. Megjithatë ndjeshmëria si qytetare dhe institucionale mbetet e brishtë dhe tekanjoze në mënyrën si i trajton këto gjëra, kur në të vërtetë ato duhet të jenë shqetësimi i të gjithëve, sepse përbëjnë identitetin tonë, atë të Shkodres kush ishte dhe si do të jetë.
Por këto zëra nuk e bëjnë këtë gjë, sepse në Shkoder janë mësuar të heshtin edhe pse skandalet kanë qënë shumë herë më të mëdha se rasti i Kafes së Madhe, që së paku po rindërtohet. Shembja e shtëpisë së Luigj Gurakuqit përbën një nga kryeskandalet më të mëdha të historisë së Shqipërisë post – komuniste, ku fadromat rrafshuan një monument të kategorisë së parë, një pjesë të identitetit të Shkodres, asaj që përfaqësonte mënyrën si ishte zhvilluar jeta familjare, por edhe arkitektura e ndërtimit në këtë qytet. Bashkia Shkodres asokohe dhe i gjithë qyteti mbyllën gojën, sytë dhe veshët për tu pajtuar me atë krim që ndodhi në mes të ditës, përpara të gjithëve.
Të njëjtin fat pati edhe shtëpia e Pionerit ku u zhvillua një pjesë e rëndësishme e jetes kulturore dhe u formuan breza të tërë artistësh. Heshtje varri edhe për monumentet e tjera në qytet dhe zonën muzeale në tërësi, që rrënohet nga dita në ditë, duke na treguar se ajo pjesë e së shkuarës me të cilën mund dhe duhet të krenohemi, po na ikën për shkak të shtetit që për këto gjëra nuk mban përgjegjësi dhe nuk shqetësohet. Rrugëtimi 31 vjeçar i Shkodres mund të cilësohet një tragjikomedi në vete, ku ndërsa shëmbim identitetin tonë, kemi ngritur përpara syve godina të shëmtuara që kanë asfiksuar zemrën e qytetit, duke i humbur cdo hijeshi që ajo kishte.